आता पर्यंत मी डॉल्फिन लॅब्सच्या माध्यमातून कार्य करत असताना अभियांत्रिकी शिक्षण क्षेत्रावर बरेच संशोधन केले . त्यामुळे माझ्याकडे लिहिण्यासारखे आणि करण्यासारखे खूपच आहे . त्यामुळे दररोज जरी लिहित बसलो तरी पुढची चार पाच वर्षे तरी संपणार नाही .खर म्हणजे आता लिहिण्यातही अर्थ वाटत नाही कारण आता हे क्षेत्र खूपच पुढ गेल आहे आणि जवळजवळ संपलंच आहे . आता तुम्ही मान्य करत नाही कारण तेह्वढी मानसिकता पण उरली नाही . कारण जर असती तर सुधारणा करायला मागेच सुरुवात झाली असती .
आता हेच बघाना पोरग शिकत एलेक्त्रीकल , मेकॅनिकल , इलेक्ट्रोनिक्स ,सिव्हील आणि प्लेस होत कॉम्पुटरच्या पोराबरोबर आय .टी .मध्ये म्हणजे इतके पैसे घालून, परीक्षा देवून डिग्री घेतली तिचा फायदा काय ? त्या ज्ञानाच काय करायचं अर्थात ते चार वर्षात किती मिळवलं हा प्रश्न आहेच . आणि सगळ्यात केविलवाणी अवस्था म्हणजे कॉम्पुटरची .अस काय वेगळी ब्रंच घेउन झेंडे लावले जर इतर मुलांच्याबरोबर प्लेस व्हायचे होत तर? . बर हे सगळ करून परत कंपनीत घ्यायचं ट्रेनिंग ते वेगळंच .
हे म्हणजे अस झालय कि दवाखान्यात पेशंटन जायचं कारण डॉक्टर जगायला पाहिजे, डॉक्टरने दिलेली औषधे घ्यायची कारण केमिस्ट जगला पाहिजे आणि आणलेली औषधे कचऱ्यात टाकायची कारण स्वत : पण जगल पाहिजे .
सगळा इस्कोट झालाय कुणाला कशाचा ताळमेळ नाही . आपल्या अभियांत्रिकी शिक्षण क्षेत्राला मुलांना आय. टी. ला घालवायची इतकी घाई झाली आहे कि त्याना प्लेसमेंटला एन्ट्री मिळवायला लागणारी मार्क्स दिली कि आपली जबाबदारी संपली अस वाटत . मग काय कशीही मार्क्स फुगवा ..... त्यामुळे Out of Box Thinking ला कुणाला वेळच नाही आणि ते जमायला पण पाहिजे .
मला कधीकधी आश्चर्य वाटत कि चायनाची प्रोडक्ट्स तुम्ही बघा इतके वेगवेगळे व्हरायटी मिळतील . परवा तर वेणी घालण्याच सुद्धा मशीन त्यावर पाहिले . किती प्रोडक्ट्स ते बनवतात . डोक्यात कधीकधी विचार येतात कि काय चालाल काय आहे आपल्याकडे.
इतकी सोपी प्रोडक्ट करायचं आपल्याला कस सुचत नाही तर याला कारण आहे आम्ही आमच्या मुलाचं बौद्धिक खच्चीकरण चालवल आहे. याची सुरुवात खूपच आधीपासून होते .
आपल्याकडे मुलगा पाचवी सहावी पर्यंत जाऊपर्यंत पालक मुलांचे खूपच कौतुक करतात . त्याला प्रत्येक गोष्टीत विचार मांडण्याची संधी देतात, सातवीपर्यंत ऐकून घेतात आणि त्यानंतर बापच पोराला म्हणतो बापाला शिकवतो काय ? त्याबरोबर दहावीच भूत आठवीपासूनच मानेवर बसत .. क्लासेस सुरु होतात . काही ठिकाणी तर आठवीपासूनच आय. आय. टी .कोचीगला घालतात . पोराची विचार शक्तीच कमी करून टाकतात . रट्टा मारायची सुरुवात होते.
दहावी नंतर लगेच बारावी ... परत अभ्यासाची सुरुवात परत रट्टा... हि परीक्षा ती परीक्षा अस करून बौद्धिक गोटा झालेलं शेवटी ते इच्छ्चेन, नाईलाजान अभियांत्रिकीच्या प्रवाहात पडत . पहिल वर्ष सुरु होत. अर्थात आधीच महाविद्खुयालय चालू व्पहायला उशीर झालेला असतो .. मग काय त्या बिचाऱ्याला उसंत सुद्धा मिळत नाही. पहिलं वर्ष संपत. दुसऱ्या वर्षी ते त्याच्या शाखेत जात त्याला वाटत साल आता काहीतरी वेगळ घडेल पण तिथ वेगळीच तऱ्हा.
डिपार्टमेंटला आलेवर त्याला शिस्त लागली पाहिजे म्हणून परत डिपार्टमेंटचा रट्टा . दुसऱ्या सेमला त्याला वाटत आतातरी दुनिया बदलेल पण नाही .तिसऱ्या वर्षाला त्याला शिंगे यायला सुरुवात होते आणि तिसऱ्या वर्षीच्या दुसऱ्या सेम पासुन पोरग मुर्दाड बनायला सुरुवात होतेआनी Out of Box Thinking करण्यामधून बाहेर येत .... त्याला सगळी सिस्टीम समजलेली असते आणि कळून चुकते सगळ Xटू आहे .
त्यातूनच काही मुल क्लब करतात ,काही वेगळी वाट चोखाळतात पण त्यात त्यांना जागा देण आणि त्यांनी आणलेली पारितोषिक मिरवण यापलीकडे महाविद्यालय काहीही करत नाही . कारण सगळे पैसे मुलंच जमा करतात . अर्थात काही अपवाद आहेत पण फारच थोडे आहेत .
हि कागद जमा करण्याच्या नादात पोरांच्या मेंदूची रद्दी कधी होते हे ना पोराला कळत ...ना महाविद्यालयाला....आणि Out of Box Thinking विषयीची FDP चालतच राहतात .....चालतच राहतात .
चित्तरंजन महाजन
९७६३७१४८६०
www.dolphinlabs.in
No comments:
Post a Comment